یادواره یا کارنامه؟

شب گذشته یادواره ای به مناسبت بزرگداشت شهدای روستا برگزار شد.من دیر رسیدم  اما به نظر نمی‌رسید برنامه محتوای چندان امیدبخشی داشته باشد.

یک مجری با تپق های فراوان و صحبت های کلیشه ای...

خوشبختانه مردم آنقدر قانع هستند که آمده بودند البته قانع بودن در این زمینه را خوب نمیدانم اما استقبال مردم به دلیل حاشیه های دیگر مراسم بود!

حضور مادران شهدا چشمگیر بود مادرانی که حالا پس از گذشت سالیان زیادی دلشان به یادوراه ای خوش است خوش به اینکه هنوز نام فرزندان جوانشان در حافظه این روستا باقی مانده، هر چند به نام!

اینکه برای فضاسازی سالن اجتماعات زحمت کشیده بودند جای صحبت ندارد اما آنچه که مغفول مانده بود وجود ظرفیت عظیم جوانان و نوجوانان بود مگر نه اینکه یکی از اهداف اینگونه یادواره ها ترویج روحیه شهادت و شهادت طلبیست، اینکه مادرانی تربیت شوند که فرزندانشان را خود به راه شهادت رهسپار کنند و پدرانی که خود قدم در جهاد بگذارند و فرزندانی مجاهد و شجاع و غیور تربیت کنند و بدانند که اگر شهید نشوند بالاخره خواهند مرد!

وقتی اینها در یک یادواره مورد توجه قرار نمیگیرد و وقتی یک نوجوان از یادواره ای به اسم شهدا  یک کاسه آش را فقط میفهمد آنوقت جا دارد که آدم بگوید اینها برای سیاه کردن کارنامه سیاسی و سالیانه خودشان این برنامه ها را برگزار میکنند.اینکه فقط یک چیزی برگزار بشود .

خب اینکه نفس برنامه خوب است و متعلق و مزین به شهداست شکی نیست اما وقتی این همه انرژی و بودجه گذاشته میشود اما نتیجه ، نتیجه مطلوب نمیشود و یا اصلا کسی به دنبال آن نمیرود که خب نتیجه چه شد چه باید گفت؟ 

محمداباد و ظرفیتهای مغفول مانده...